Περί Μπρίτζ

	Η Ιστορία του Μπρίτζ
	Το μπριτζ είναι μετεξέλιξη του Whist, ενός παιχνιδιού με παρόμοιους κανόνες που εμφανίστηκε στις αρχές του 17ου αιώνα και ήταν ευρέως διαδεδομένο μέχρι και τον 19ο. Πρόγονος του Whist  ήταν ένα παιχνίδι του 16ου αιώνα, το Trump (ή Triumph) το οποίο ήταν ευρύτατα διαδεδομένο στην Αγγλία και την Γαλλία. Το Trump παιζόταν με δύο τρόπους –στην ουσία επρόκειτο για δύο παιχνίδια με το ίδιο όνομα: το Triumph ή Γαλλικό Ruff και το Trump ή Αγγλικό Ruff and Honors. Το τελευταίο είχε κανόνες που έμοιαζαν με αυτούς του Whist. Στην πραγματικότητα, είναι η εποχή κατά την οποία εξελίσσονται τα περισσότερα από τα παιχνίδια με χαρτιά στην Ευρώπη, καθώς η τράπουλα βρίσκεται για λίγες μόλις δεκαετίες στην ήπειρο: την εισήγαγαν οι Αιγύπτιοι Μαμελούκοι,  λίγο πριν ανατείλει ο 15ος αιώνας. Οι πρώτες αναφορές μιλούσαν για ένα παιχνίδι των Σαρακηνών (ή των Βερβερίνων), ονόματι naib. Όταν εμφανίστηκε η τράπουλα είχε ήδη παρόμοια μορφή με αυτήν που βλέπουμε και σήμερα: 52 χαρτιά, 4 χρώματα (μπαστούνια, κούπες, σπαθιά και νομίσματα), 3 φιγούρες σε κάθε χρώμα (βασιλιάς, κυβερνήτης και υποκυβερνήτης). Τα πρώτα παιγνιόχαρτα πάντως, είχαν δημιουργηθεί στην Κίνα τον 9ο αιώνα Στο Whist, 2 ζευγάρια παικτών μοιράζονται 52 φύλλα και προσπαθούν να συγκεντρώσουν τον ανώτατο αριθμό λεβέ (ένα σετ 4 φύλλων, ένα από κάθε παίκτη, το οποίο κερδίζει το χαρτί με την μεγαλύτερη αξία). Αν και υπήρχε ήδη μεγάλη βιβλιογραφία σχετικά με το πώς πρέπει να παίζεται, το 1742 οι κανόνες του συγκεντρώθηκαν σε ένα βιβλίο του Edmond Hoyle, γεγονός που συνέβαλε πολύ στην ακόμα μεγαλύτερη διάδοση του παιχνιδιού. Σύντομα εμφανίστηκαν παίκτες που ασχολούνταν επαγγελματικά και το 1857 οργανώθηκε το πρώτο duplicate τουρνουά. Ήδη όμως είχαν αρχίσει να παίζονται κάποιες παραλλαγές του παιχνιδιού. Σε μία από αυτές, η οποία αναπτύχθηκε στην Ρωσία, υπήρχαν διαφοροποιημένοι κανόνες για την αγορά και το score, και επιπλέον ένας παίχτης σε κάθε παρτίδα γινόταν μορ. Το νέο παιχνίδι ονομαζόταν Birich (αρχαία ρωσική λέξη, μία έννοια της οποίας παραπέμπει στην δημοπρασία). Σύντομα το παιχνίδι μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, μέσω της Ρωσικής κοινότητας στην πόλη, και από εκεί διπλωμάτες και στρατιωτικοί το διέδωσαν αρχικά σε Αίγυπτο και Τουρκία. Λίγο αργότερα εμφανιζόταν στις μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις και κατόπιν στην Νέα Υόρκη. Το Birich ή Russian Whist, μετονομάστηκε σε Bridge-Whist ή Auction Bridge (όταν η αγορά προστέθηκε στους κανόνες του). Το πρώτο γνωστό βιβλίο για το μπριτζ, παρόλο που περιγράφει μάλλον κανόνες του Whist, εκδόθηκε το 1886 με τον τίτλο "Biritch or Russian Whist". Στις αρχές του 20ου αιώνα το παιχνίδι εξαπλωνόταν με γρήγορους ρυθμούς, παρέμενε όμως λιγότερο διαδεδομένο από τον πρόγονό του. Η κατάσταση όμως σύντομα θα άλλαζε. Το 1927 ο Harold Vanderbilt δίνει στο παιχνίδι ένα εντελώς νέο πρόσωπο, αλλάζοντας κυρίως τον τρόπο βαθμολόγησης με στόχο να του προσδώσει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Συγκεντρώνει όλες τις καινοτομίες που είχαν ήδη εισαχθεί στις διάφορες παραλλαγές του παιχνιδιού, και παράλληλα προσθέτει νέα στοιχεία (όπως τα μεγάλα bonus για τo μικρό και το μεγάλο σλεμ). Όμως η σημαντικότερη συνεισφορά του ήταν η έμφαση στο στοιχείο της αγοράς και κατ’ επέκταση στην συνεργασία μεταξύ των δύο συμπαιχτών στο συγκεκριμένο στάδιο. Καθώς οι παίκτες ανταμείβονταν με το ανάλογο bonus, μόνο στην περίπτωση που είχαν αγοράσει το συμβόλαιο που πραγματοποιούσαν, ενώ παράλληλα σε περίπτωση που δεν έκαναν τις απαιτούμενες λεβέ, βαθμολογούνταν με αρνητικό σκορ, η αγορά έγινε πολύ περισσότερο ενδιαφέρουσα και προκλητική. Παράλληλα, με την εισαγωγή της έννοιας της «τρωτότητας» (vulnerability), οι αγορές θυσίας έγιναν πιο ακριβές αλλά και η αναζήτηση του καταλληλότερου συμβολαίου πιο επιτακτική. Λίγα χρόνια μετά την εισαγωγή των νέων κανόνων, το νέο παιχνίδι που ονομαζόταν Contract Bridge έγινε πλέον συνώνυμο του μπριτζ. http://bridgeaddiction.blogspot.com